- munis
- <ər.>1. sif. Hər kəslə mehriban olan; ünsiyyətli, mehriban; istiqanlı. Munis adam. – <Xədicə> olduqca xoşsöhbət, . . genişqəlbli, munis və mehriban bir qız idi. S. H.. Könüllər yolçusu, o munis gözəl; Min ürək fəth edir hər keçən anda. S. V..2. is. Yaxın adam, mehriban dost, sirdaş, ürək dostu. Dilbərim, yarım, əzizim, qəmküsarım, munisim; Can şikarım, sevgili yarım canımın cananıdır. X.. <Pəri xanım:> Kimə dərdimi söyləyim? Yoldaş yox, munis yox, həmdəm yox. Ə. H.. Munis olmaq – ürək dostu olmaq, ən yaxın yoldaş, sirdaş yerini tutmaq, mehriban olmaq. Qalmışam vadiyi-qəm içrə, kimim var, Zakir; Didələr oldu həmin munisü qəmxar mənə. Q. Z.. Bu gün gülən yarın ağlar, saqın, öyünmə, düşün! Düşün də, munis ol! İncitmə, qırma kimsəni sən!. . H. C.. // Sevgili, istəkli, məhbubə. <Rəhim:> . . Ağa, Allah xatirinə mənim munisimi əlimdən alma. N. V.. Deyəsən, Vahid <Rübabənin> həmişəlik və əvəzsiz munisi olmuşdur. M. C..3. sif. məc. Xoş, fərəhverici, ürəyəyatan, ruhu oxşayan. Munis gecə. Munis mənzərə. – . . Baharın həyatverici munis günəşi dağların arxasında gizləndiyindən ətrafa həzin bir axşam qaranlığı sinməkdə idi. S. H.. <Nuriyyə:> Bu geniş çöllər, bu nəhayətsiz sükut, bu munis aydınlıq onda da var idi, indi də var. İ. Ə..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.